Tuesday, 20 June 2017

पंखेवाला नर्तक

म्हाला नेहमी भेटायला येणारा अजून एक अत्यंत गोड पक्षी म्हणजे नर्तक. दिसायला अगदी चिमणीसारखा, फक्त याची शेपटी वर उचललेली असते. डोक्यावर रांगोळी काढावी तशा पांढऱ्या रेषा असतात. दिसायला साधा, पण जादुई पंखा असलेला हा नर्तक अतिशय मनोवेधक नृत्य करत असतो आणि नृत्यासोबत असते त्याचे मंजुळ गाणे. 
अगदी वैशिष्ट्यपूर्ण असा कॉल!
उंच शेपटीची चिमणी

याचा कॉल ऐकू आला की मी खिडकीत जाऊन कितीतरी वेळ पाहात राहायची. गोंडस, गोजिरवाणा असा हा पक्षी, कितीही साधा दिसत असला त्याच्या मधुर कॉलमधून याची नेहमी आनंदी वृत्ती लगेचच लक्षात येते. काही वेळा मात्र चक-चक असा कर्कश्श आवाज देखील काढत असतो. 

डोक्यावर नैसर्गिक रांगोळी
याची लांबी साधरण १२ ते २१ सेंटीमीटर इतकी असते. शरीर पूर्ण काळे नसते तर किंचित तपकिरी आणि राखी रंगाचे असते. पोटाचा, मानेचा रंग पांढरा असतो. डोक्यावर रांगोळीने काढाव्या अशा तीन चार रेषा असतात. भुवया देखील पांढऱ्या रंगाच्या असतात. शेपटीमधली दोन पिसे तपकिरी रंगाची असतात. गाताना तो आपले पंख मोरासारखे पसरतो आणि अक्षरशः मोजून लावली अशी त्याची शेपटी जपानी पंख्यासारखी पसरते. गाण्याच्या लयीप्रमाणे ती शेपटी बंद - उघडी होत असते. शेपटीच्या पंखांवर छानशी नक्षी देखील असते.
हा पक्षी चिमणीसारखाच चपळ असतो. एका जागी शांत बसलाय असे आढळत नाही. सारखे इथून तिथे आणि तिथून इथे असे त्याचे चाललेले असते. ही हालचाल एखाद्या नृत्याप्रमाणे दिसते. म्हणूनच याला नर्तक असे म्हटले जाते. काहीजण याला नाचरा असेही म्हणतात. सर्वसामान्यपणे झाडेझुडपे, जंगलात, बागेत आढळतो.
हा नेहमी जोडीमध्ये असतो. याला माशीपकड्या असेही म्हटले जाते. हा पक्षी सर्व प्रकारच्या माशा, डास, किडे पकडून खात असतो. याचे शास्त्रीय नाव आहे ऱ्हिपिड्युरा आल्बोग्युलॅरीस (Rhipidura albicollis)
याचा विणीचा हंगाम असतो मार्च ते ऑगस्ट. झाडाच्या फांद्यांच्या खाचांमध्ये घरटे बांधतो. गवत, काड्या, धागे जमवून हा पक्षी आपले सुरेख वाटीसारखे घरटे बांधतो. बाहेरून मात्र कोळीष्टके लावलेली असतात. मादी बहुदा तीन अंडी घालते. 
याला इंग्रजीमध्ये फॅनटेल असे म्हणतात ते त्याच्या पंख्यासारख्या शेपटीमुळे. यात अनेक प्रकार आहेत. आमच्याकडे मात्र पांढऱ्या मानेचा नाचरा येत असतो.



फोटो व व्हिडिओ: सुजाता बाबर


Tuesday, 30 May 2017

खट्याळ खाटीक

आमच्या बागेतील झाडे मोठी व्हायला लागली आणि हळूहळू पक्षी दिसायला लागले. सुरुवातीला अगदी बुलबुल दिसला तरी मला खूप आनंद व्हायचा. हळूहळू अनेक पक्षी दिसू लागले. यामध्ये पहिल्या काही पक्ष्यांमध्ये एक पक्षी होता खाटिक.
अगदी चिरका आवाज पण दिसायला मात्र साफ सुतरा. मागे बाभळीचे झाड होते. त्यावर हमखास बसलेला असायचा. कधीकधी वेगवेगळ्या पक्ष्यांचा आणि प्राण्यांचा आवाज काढायचा. यामुळे अनेकदा याला नकल्या असेही म्हणतात. याचे बोलीभाषेतील आणि मराठी नाव म्हणजे खाटिक किंवा कसाई (शास्त्रीय नाव आहे लॅनियस शॅक - Lanius schach). 
आकाराने तसा फार मोठा नसतो. साधारण २५ सेमी लांबीचा. वजन साधारण ६० ते ७० ग्रॅम. याच्यामध्ये दोन रंगांचे श्राईक अधिक आढळतात. एक म्हणजे तपकिरी आणि दुसरा राखाडी. आमच्या घरामागे राखाडी श्राईक (Grey shrike) कधीच दिसला नाही. नेहमी तपकिरी रंगाचा खाटिक दिसायचा. याचे डोके राखट रंगाचे असते. पोट पांढरे आणि शेपटी काळ्या रंगाची आणि लांब. पाठीच्या खाली आणि कमरेचा भाग तांबूस तपकिरी असतो. 
हा एक मांसाहारी पक्षी आहे. या पक्ष्याचे वैशिष्ट्य म्हणजे त्याची शिकार तो काटेरी झाडाच्या काट्यांना खोचून ठेवतो आणि भूक लागली की हवे तेवढी तुकडे करून टोचून खातो. त्यामुळे ज्या बाभळीच्या झाडावर खाटिक
राहत असतो तिथे काट्यांना अळ्या, पाली खोचून ठेवलेल्या दिसतील. जेव्हा शिकार खोचतो तेव्हा ती त्या प्राण्याच्या डोक्याची कवटी फोडून ती खोचून ठेवतो. त्यामुळे तो प्राणी पटकन मरून जातो. त्याची शिकार म्हणजे कोण असते तर, अळ्या, टोळ, नाकतोडे, बेडूक, सरडे, लहान पक्षी, रानउंदरांची पिल्ले. खाटिक मोठा संधीसाधू पक्षी आहे. भूक नसली तरी जेव्हा शिकार मिळेल तेव्हा करून ती शिकार काटेरी झाडावर साठवून ठेवतो. एखादी शिकार तो जास्तीत जास्त ९ दिवस साठवतो आणि पुरवून खातो. शिवाय अशी शिकार खोचून ठेवण्यामुळे तो त्याचे जणू साम्राज्य जाहीर करत असतो. शिवाय मादी खाटिक पक्ष्याला आकर्षित करण्याचे हे एक त्याचे तंत्र असते. त्याच्या खोचून ठेवण्याच्या सवयीमुळे याचे नाव खाटिक असे पडले. 
हे पक्षी तसे सगळीकडे आढळतात. प्रामुख्याने उत्तर अमेरिका, युरोप, आशिया आणि आफ्रिका या देशांमध्ये आढळतात. शेतजमीन, जंगल, झाडेझुडपे, काटेरी झुडपे अशा प्रदेशांमध्ये दिसतो. 
खाटिक पक्षाला दुसरे मराठी नाव म्हणजे गांधारी. गांधारी पक्ष्याच्या डोळ्यावर गडद काळ्या रंगाची रेष असते. जणू काही गांधारीप्रमाणे डोळ्यावर पट्टी बांधली आहे असे वाटते म्हणून हे नाव. 
या पक्ष्याच्या अनेक जाती आहेत. आजपर्यंत एकूण ३० जाती नोंदवल्या आहेत. या सगळ्यांमध्ये एक प्रमुख  साम्य म्हणजे लांब काळी शेपटी.   
आम्ही त्याच्या श्राईक नावामुळे गमतीने त्याला शिर्के साहेब असे म्हणत असतो.

Tuesday, 7 March 2017

भारदस्त भारद्वाज

हानपणी आम्हाला भारद्वाज पक्ष्याची एक गोष्ट सांगितली जायची. झाडावर भारद्वाज दिसला की त्या झाडाला तीन प्रदक्षिणा घालायच्या म्हणजे इच्छा पूर्ण होतात. आणि हो, या फेऱ्या पूर्ण होईपर्यंत भारद्वाज मात्र उडून जायला नको. आणि समजा, जोडी असेल तर मात्र तुम्ही अगदी भाग्यवान! मग आम्ही भारद्वाज कुठल्या झाडावर आहे का हे शोधत बसायचो. बहुदा मुलांना घराबाहेर काढायचा हा एक मार्ग असावा. 
जमिनीवर पाला पाचोळ्या मधे फिरणारा पक्षी 
आता मात्र आमच्या बागेत आम्हाला रोजच भारद्वाज दिसतो. ग्रेटर कौकल किंवा क्रो फिझंट ही या पक्ष्याची इंग्रजी नावे. याचे शास्त्रीय नाव सेंट्रोपस साईनेसिस (Centropus sinesis) असे आहे. मराठीत भारद्वाज, कुंभार कावळा अशा वेगवेगळ्या नावाने ओळखला जातो. तसेच लाल कावळा, सुलक्षणी, कुंभारकुकडी, कुक्क्कुटकुंबा, कुक्कुडकोंबा ही सुद्धा भारद्वाजाची वेगवेगळी नावे आहेत.  

मोरासारखा डौलदार भरारी घेणारा. ही भरारी घेत असताना याचे तपकिरी सोनेरी पंख अतिशय सुंदर दिसतात. भारद्वाज हा भारतात आणि पूर्व आशियामध्ये अगदी सामान्यपणे दिसणारा पक्षी आहे. हा भारतापासून ते दक्षिण चीन व इंडोनेशिया पर्यंत सगळीकडे आढळतो.


डोके काळे, तर जांभळ्या छटा असलेले काळेशार अंग असते आणि त्याला
सोनेरी पक्षी 
एक अनोखी चकाकी असते. पाठ आणि पंख मात्र तांबूस पिंगट तपकिरी रंगाचे असतात. हा रंग देखील सोनेरी रंगासारखा चकाकत असतो. डोळे मात्र अगदी भेदक आणि लाल भडक असतात. याचा आकार साधारण ४५ सेंटीमीटर इतका असतो. म्हणजे डोमकावळ्यासारखा. आणि वजन साधारण २३० ते २७० ग्रॅम इतके असते. नर आणि मादी दोघेही दिसायला सारखेच असतात. भारद्वाज जरी ककु कुटुंबातील सदस्य असला तरी हा इतरांच्या घरट्यात आपले अंडे टाकून निघून जाणारा पक्षी नाही. यामुळे तो स्वतःचे आब राखून असतो. बहुदा यामुळेच त्याला एक वेगळा डौल असतो. सावंतवाडीचा शहरपक्षी म्हणून भारद्वाज निवडून आला आहे.  

तहानलेला असला तरी डौल पहा!  
हा पक्षी अगदी कुठेही आढळतो. मानवी वस्तीच्या जवळ, मैदानी, गवताळ प्रदेशात, झाडाझुडूपात देखील आढळतो. बहुदा त्याला जमिनीवर रहायला आवडत असावे. आमच्या बागेमध्ये बहुदा रोजच जमिनीवर फिरताना दिसत असतो. अनेकदा जोडीने असतो. जमिनीवरचे किडे, अळ्या टिपत असतो. आणि अगदी बिनधास्त फिरत असतो. त्याला इतर गोष्टींचे फारसे भय वाटत नाही. एका झाडावरून दुसऱ्या झाडावर झेप घेताना अतिशय सुंदर दिसतो. लहान मोठे किडे, पाली, सुरवंट, उंदीर, सरडा हे या पक्ष्याचे मुख्य अन्न आहे. तामिळनाडूमध्ये हे पक्षी गोगलगायी खाताना दिसले आहेत. 

ओळखायला अगदी सोपा. झाडांमध्ये जोरजोरात कूप कूप असा आवाज आला की भारद्वाज आहे हे लगेच समजते. आणि गंमत म्हणजे एका पक्षाने आवाज काढायला सुरुवात केली की दुसरा देखील आवाज काढायला लागतो. आणि एकदा सुरुवात केली की किमान २० वेळा तरी आवाज काढतच राहतो. सकाळी साधारण १० वाजेपर्यंत आणि दुपारी चारच्या सुमारास हे पक्षी सक्रीय होतात. सकाळी-सकाळी उन्हामध्ये पंख वळवत असतात.   
नर पक्षी मादीला खुश करण्यासाठी नजराणा म्हणून खाऊ आणतो. मादी खुश झाली की शेपटी खाली करते आणि पंख मिटवून घेते. बहुदा हे तिचे 
शांतपणे रमणारी जोड़ी 
लाजणे असावे. सप्टेंबर हा विणीचा हंगाम असतो. घरटे तीन ते आठ दिवसांमध्ये बांधून होते. जमिनीपासून साधारण सहा मीटर उंचीवर घरटे बांधले जाते. एका वेळी ३ ते ५ अंडी घालतात. काही वेळा कावळे या अंड्यांवर हल्ला करून फोडून टाकतात.   


भारतामध्ये याला श्रद्धास्थान मानले गेले आहे. भारद्वाज नावाचे ऋषी देखील पुराणांमध्ये आहेत. या पक्ष्याशी निगडीत अनेक अंधश्रद्धा आणि विश्वास आहेत. काहीही असो, हा पक्षी मला रोज दिसतो, याचे चालणे, उडणे, भरारी घेणे हे सगळे पाहायला मजा येते. हे सगळे अतिशय ग्रेसफुल आहे.




फोटो व व्हिडिओ: सुजाता बाबर 

या पक्षयाचा आवाज ऐका :
http://www.xeno-canto.org/species/centropus-sinensis?view=3

Thursday, 23 February 2017

अद्भुत निळ्या रंगाचा गूढ निलांग

मच्या खिडकीबाहेर तुतीचे झाड होते. काही कारणाने त्याला कीड पडली आणि ते जळून गेले. त्या झाडाने मला बरेच काही शिकवले. त्यावर एवढे वेगवेगळे पक्षी यायचे की अनेकदा एकाच वेळी वेगवेगळे कॉल्स ऐकू यायचे आणि गोंधळ उडायचा. एकदा अशीच काम करीत बसले होते. आणि मागून अगदी नाजूक असा चिवचिवाट ऐकू आला. इतका नाजूक की चिमणी नक्कीच नव्हती. कुतूहलाने पाहायला गेले तर गर्द पानांच्या आड निळसर रंग दिसला. मला आधी वाटले काहीतरी कापड किंवा प्लास्टीकची पिशवी अडकली असावी. पण नाही, तो तर सुंदर अद्भुत अशा निळ्या रंगाचा पक्षी होता. 
नर नीलांग 


मी हा पक्षी प्रथमच पाहत होते. मला नाव माहीत नव्हते. मग पुस्तकं बाहेर काढली. हा तर नीलांग. कॅमेरा आणेपर्यंत उडून देखील गेला. एखाद्या गूढ सिनेमासारखं वाटलं. अगदी थोडा वेळ दर्शन देऊन निघून गेला. पण गंमत म्हणजे पुन्हा दुसऱ्या दिवशी तो आला. आणि एखादा पक्षी तुतीच्या झाडावर आला की हमखास परत येत असे हे मला अनुभवाने समजले होते. त्यामुळे दुसऱ्या दिवशी मी कॅमेरा अगदी सज्ज ठेवला होता. दुसऱ्या दिवशी तो ठरल्याप्रमाणे आला. बराच वेळ थांबला. मला त्याचे पुष्कळ फोटो काढता आले आणि व्हिडीओ देखील घेता आला.

नीलांग म्हणजे व्हर्डीटर फ्लायकॅचर. याचे शास्त्रीय नाव आहे, Eumyias thalassina. याला मोरकंठी लिटकुरी असेही नाव आहे. साधारण १५ सेंटीमीटर लांब. नर हा थोडासा गडद हिरवट निळ्या रंगाचा असतो, तसेच त्याची चोच व डोळ्याखाली काळा रंग असतो. मादी फिक्या रंगाची असते, शिवाय अंगावर राखाडी छटा असते. हवेत उडणारे कीटक पटकन पकडायची सवय असते म्हणून याला फ्लायकॅचर असे म्हणतात. हा पक्षी इतका चंचल असतो की दिसला की दुसऱ्या मिनिटाला नाहीसा होतो. बहुदा म्हणूनच याला गूढ पक्षी म्हणत असावेत.  
सुंदर निळा रंग आणि काजळ घातल्यासारखे डोळे 


एप्रिल ते जुलै हा याचा प्रजनन काळ. हे पक्षी झाडांच्या मोकळ्या मुळ्यांमध्ये किंवा पडक्या भिंतीच्या आतमध्ये घरटे बांधतात. एका वेळी ३ ते ४ अंडी देतात. अर्थातच सगळी देखभाल नर आणि मादी करतात.  

हा पक्षी दिसायला अतिशय मनमोहक असतो. हिरवट आणि गर्द निळा  रंग आणि काजळ घातल्यासारखे डोळे त्यामुळे कुठूनही लक्ष वेधून घेतो. अनेकदा निळ्या रंगामुळे नीलांग पक्ष्याला चुकून नीलपरी, जांभळी लिटकुरी समजले जाते. 
हिरव्या पानांमध्ये लपून राहणारा 
परंतु नीलपरी, जांभळी लिटकुरी या पक्ष्याच्या खालचा भाग पांढऱ्या रंगाचा असतो आणि मानेला नेकलेस सारखा काळा रंग असतो. याचे वास्तव्य भारतात आणि जवळपास सगळ्या आशियाई देशांमध्ये सापडतो. साधारणपणे खुल्या रानात किंवा छतावर हा पक्षी दिसतो. पक्ष्यांमध्ये मोर हा काही फक्त निळ्या रंगाचा मनोहर पक्षी नाही तर नीलांग देखील मोरासारखा नयनरम्य दर्शन देणारा पक्षी आहे. तुम्ही पाहिला की तुम्हाला नक्की पटेल. 



फोटो आणि व्हिडिओ : सुजाता बाबर 

Thursday, 16 February 2017

गोड गळ्याचा दयाळ

पल्याला गोड गळ्याचा पक्षी म्हटले की कोकीळ आठवतो. पण इतर अनेक पक्षी आहेत ज्यांचे आवाज किंवा कॉल्स अत्यंत गोड आहेत. यातला एक सुरेल गाणारा पक्षी म्हणजे दयाळ. काळ्यापांढऱ्या रंगाचा पण अगदी डौलदार. आमच्या बागेत तर यांचे गुंजन सतत चालूच असते. इकडून तिकडे बागडत असतात. कित्येकदा यांच्या आवाजाने सकाळी सकाळी मस्त जाग येते. दिवसाची सुरुवात अशा सुरेल गजराने होणे याशिवाय काय हवे?
असा हा दयाळ किंवा रॉबिन. पूर्ण नाव ओरिएन्टल मॅगपाय रॉबिन. याचा समावेश म्युझिकापिडी (Musicapidae) या पक्षिकुलात आणि टर्डिडी या उपकुलात समावेश होतो. शास्त्रीय नाव कॉप्सिकस सॉलॅरिस (Copsychus saularis)
याच्या काही वैशिष्ट्यांवरून या पक्ष्याची बोलीभाषेमध्ये अनेक नावे आहेत. गोडी लोक उसळी म्हणतात. भिल्ल लोक काबरो म्हणतात. पारधी कालाचिडी म्हणतात. नाशिकमध्ये काळचिडी तर पुण्यात दयाळ म्हणतात. चंद्रपूर मध्ये दहीगोल, माडिया भाषेत दहेंडी आणि सिंधुदुर्गमध्ये मडवळ म्हणतात. अंगावर दही सांडल्यासारखे पांढरे स्वरूप असल्याने याला दाधिक असेही म्हणतात. संस्कृतमध्ये दाधिक म्हणजे दही विकणारा.  
काळा, सुमधुर दयाळ 


हा पक्षी तसा सगळीकडे दिसतो. पानझड, तलाव, नदीकाठ, झुडुपे, वाळलेली झाडे, बगीचा अशा अनेक ठिकाणी आढळतो. आम्ही बागेत काही लाकडी घरे ठेवली होती. त्यातल्या एका घरामध्ये याने आपले घरटे केले होते. आकाराने चिमणीपेक्षा थोडासा मोठा असतो. साधारण २० सेंमी. लांब असतो. नर पक्षी अधिक काळा असतो. डोके, मान, पाठ काळी असते. तर मादीचा डोक्याचा भाग करड्या रंगाचा असतो. सतत हालचाल हे याचे वैशिष्ट्य आहे. अगदी स्थिर बसला तरी शेपटी सतत वरखाली हलवीत असतो. 
सतत शेपटी हलवित असतो 
याच्या मधुर आवाजामुळे चटकन ओळखू येतो. आवाज अगदी स्पष्ट आणि खणखणीत व लांब शीळ घातल्यासारखा असतो. शिवाय इतर पक्ष्यांच्या नकला देखील करतो. शिवाय जवळपास मांजर किंवा मुंगुस दिसले की आपल्या आवाजाने इतरांना सावधान करतो. आणि हा पक्षी केवळ गोड आवाज काढत नाही. तर त्याला घाबरलेले, आक्रमक, सावधानतेचा इशारा देणारे, नम्र, विनंती करणारे, संकटाची जाणीव करून देणारे असे अनेक आवाज काढता येतात.
वीणीच्या हंगामात मादीला साद घालतो आहे 
यांचा विणीचा हंगाम म्हणजे फेब्रुवारी ते ऑगस्ट. एका वेळी ३ ते ५ अंडी घालतात अंडी पिवळट पंढरी किंवा अगदी फिक्या हिरव्या रंगाची असतात. उबवण्याचा काळ ८ - १५ दिवसांचा असतो. याचे आयुष्य साधारण १० वर्षांचे असते.
याचे आवडते खाद्य म्हणजे कीटक, अळ्या, मुंग्या, टोळ. तसेच फुलांच्या मधला रस, मध हेदेखील त्याला खूप आवडते. हे पक्षी जवळपास असावेत असे वाटत असेल तर पांगारा, काटेसावर झाडे लावावीत. यांच्या फुलांमधला रस याला खूप आवडतो. तसेच आकार जरी लहान असला तरी बेडूक आणि सरडे हे देखील याचे खाद्य आहे. यामुळे याला शेतकऱ्यांचा मित्र म्हटले जाते.

साधासा  अधिवास 
गोड गळ्याचा पक्षी असल्याने पूर्वी या पक्ष्याला पकडून पिंजऱ्यात ठेवत असत. दयाळ पक्षी बांगला देश, भारत, श्रीलंका आणि पूर्व पाकिस्तान, पूर्व इंडोनेशिया ते थायलंड, दक्षिण चीन, मलेशिया आणि सिंगापूरपर्यंत दिसतो. आता ऑस्ट्रेलियामध्येदेखील दिसतो. 

सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे दयाळ हा बांगला देशाचा राष्ट्रीय पक्षी आहे. तिथे दोयेल चटवार नावाने ओळखला जातो. बांगला देशामध्ये अनेक ठिकाणी सांकेतिक चिन्ह म्हणून या पक्ष्याला स्थान दिले आहे. बांगला देशाच्या नोटांवर याचे चित्र आहे. तसेच ढाका शहरात या पक्ष्यांचे मोठे शिल्प आहे आणि एक मोठी ओळखीची खूण म्हणून सांगितले जाते. असा हा सुंदर आणि गोड पक्षी.

फोटो आणि व्हिडिओ: सुजाता बाबर  



Thursday, 9 February 2017

सोन्यासारखा पिवळा हळद्या

म्ही नवीन जागेत रहायला आलो तेव्हा मागच्या पडीक जमिनीमध्ये काही झाडे लावली. जमीन सिमेंट आणि दगडांनी खूप खराब झालेली होती. साफ करून अशी झाडे लावली जिथे भरपूर पक्षी येतील. यात तुतीचे झाड खूप महत्त्वाचे. यामुळे तुती खायला खूप पक्षी येतात. आमच्या आसपासच्या घरांमध्ये आंब्याची खूप झाडे आहेत आणि उंच दाट निलगिरीची झाडे आहेत. त्यामुळे पक्षी आले तरी या उंच आणि दाट झाडांमध्ये लपून जात. हळद्या हा पक्षी अतिशय पिवळा धम्मक.
पिवळ्या आणि गुलाबी रंगाची उधळण
याचे इंग्रजी नाव म्हणजे गोल्डन ओरिओल. अगदी सोन्यासारखा पिवळा आणि गुलाबी चोच म्हणजे जणू काही कोणीतरी मेकअप करून पाठवावे इतका सुंदर पक्षी. सुरुवातीला दाट झाडांमध्ये फक्त पिवळ्या रंगाच्या छटा दिसायच्या. अगदी झलक दिसली तरी मला आनंद व्हायचा. 
गडद  रंगाचा नर 
आमचे तुतीचे झाड मोठे झाले आणि पक्षांची जणू मांदियाळी वाटावी असे ते झाड पक्ष्यांनी बहरून जायचे. हळद्या देखील यायला लागला. पण फोटो काढण्यासाठी कॅमेराचा जरा जरी आवाज झाला तरी उडून जायचा. त्यामुळे बरेचदा खिडकीच्या काचेतून फोटो घ्यावे लागायचे. पण हळूहळू तुती खाण्यामध्ये दंग झालेल्या हळद्याला मला टिपता येऊ लागले. 
फोटो काढण्यापेक्षा मी त्याला पाहण्यातच गुंग होऊन जात असे. हा आपल्याकडे दिसणारा सामान्य पक्षी. 
किंचित फिक्या  रंगाची मादी

जितका सुंदर तितका त्याचा आवाज चिरका, एकसुरी. पण अगदी विशिष्ट आवाज. अगदी मधुर नसला तरी वैशिष्ट्यपूर्ण! भारतात दिसणारा हळद्या हा स्थानिक पक्षी आहे. पण इतर अनेक देशांमध्ये स्थलांतरित होणारा पक्षी म्हणून ओळखला जातो. मराठीत हळद्या किंवा पिलक अशा नावांनी ओळखला जातो. शास्त्रीय नाव आहे Oriolus oriolus.  
बहुदा हे पक्षी जोडीमध्ये आढळतात. नर हा गडद पिवळा आणि पंख काळे असतात. तसेच डोळ्याखाली काजळ घातल्यासारखी पट्टी असते. मादी किंचित फिक्या पिवळ्या रंगाची असते. फुलांमधला मध, फळे आणि किडे हे याचे मुख्य अन्न. एप्रिल ते जुलै हा विणीचा हंगाम असतो. घरटे गवताचे आणि लहानसेच असते. एका वेळी २ ते ३ अंडी घालतात. उबवणीचा काळ १५ ते १८ दिवसांचा असतो. सगळे काम नर आणि मादी मिळून करतात. पिल्ले सुरुवातीचे १५ - २० दिवस  घरट्यात राहतात. हळूहळू बाहेर पडतात. पिल्लाना “मोठे” व्हायला एक वर्ष लागते.  
सौंदर्याची खाण  

उंचीला ८ ते नऊ इंच असतो आणि वजन असते अवघे २० ते २८ ग्रॅम. डोळे गडद लाल असतात. याचे पंख साधारण १७ ते १८ इंच पसरतात. याची झेप अगदी थेट आणि सरळ असते. दिवसा यांची चलबिचल चाललेली असते. बिया इकडे तिकडे वाहून नेण्यामध्ये या पक्ष्याची मदत होते. बहिरी ससाणा, गरुड अशा प्रकारचे शिकारी पक्षी हे हळद्याचे शत्रू. याचे आयुष्य साधारण ९ ते १० वर्षांचे असते. 

नाशिकच्या आसपास पक्षी निरीक्षण करण्यासारखी अनेक ठिकाणे आहेत. त्यामुळे कुठेही गेले तरी हळद्या हमखास दिसतो.     .
फोटो: सुजाता बाबर   

Friday, 3 February 2017

गिरणीवाला तांबट


काही महिन्यांपूर्वीची गोष्ट आहे. एकदा सकाळी सकाळी अनेक गिरण्या एकाच वेळी चालू आहेत असा भास झाला. खरे तर त्या आवाजाने मला जाग आली. अर्थातच एवढ्या सकाळी कुठे गिरणी चालू असणार! हा तर तांबट पक्षी. पण एवढा आवाज? मी खिडकीबाहेर पहिले, आणि आश्चर्याने माझे डोळे विस्फारले ते कितीतरी वेळ मिटलेच नाहीत. सकाळची वेळ असल्याने फारसा उजेड नव्हता पण एकाच झाडावर अक्षरशः शंभर एक तांबट सहज असतील.
एका झाडावर सुमारे शंभर तांबट!
काही फोटो पण घेतले. पक्षी निरीक्षणाची ओढ जेव्हा लागली तेव्हा तांबट पक्ष्याची हलकीशी झलक जरी दिसली तरी मला खूप आनंद व्हायचा. याचा आवाज अगदी गमतीशीर. तांब्यावर घाव घालावेत असा आवाज. पण मला तर तो गिरणीसारखा (ऑईल इंजिन) वाटतो. आवाज आला की मी तांबट शोधात बसायची. दाट पानांमध्ये लपून बसण्याची सवय असल्याने तसा शोधायला वेळच लागतो. हा पक्षी दिसायला देखील खूपच सुंदर असतो. सामान्यपणे जो तांबट दिसतो, तो पोपटासारखा हिरवा असतो. त्यामुळे पानांमध्ये लपला की पटकन ओळखता येत नाही. ही तांबटाची गिरणी तासनतास चालू राहते.
अतिशय देखणे रूप

या पक्ष्याचे शास्त्रीय नाव आहे Megalaima haemacephala indica. इंग्रजीमध्ये कॉपरस्मिथ बार्बेट किंवा क्रिमसन ब्रेस्टेड बार्बेट. तांब्यावर घाव घातल्यासारखा आवाज काढतो म्हणून हे नाव आले. आपल्याकडे सामान्यपणे दिसणारा. थोडस शहराबाहेर पडले की याचा आवाज हमखास येतो. गिरणीसारख्या लयीत पुक पुक असा आवाज काढतो म्हणून त्याला बोली भाषेत पुकपुक्या असेही म्हणतात. नर आणि मादी फारसे वेगळे दिसत नाहीत. कपाळ आणि छाती किरमिजी रंगाची, डोळ्यांवर आणि खाली पिवळे पट्टे आणि पिवळा कंठ. आणि हिरवेगार अंग. यामुळे अतिशय देखणा दिसतो. चोचीवर मिशांसारखे केस हे देखील याचे वैशिष्ट्य.
तांबट पक्षाची जोडी
फ्रेंच भाषेत दाढीला बार्बेट म्हणतात म्हणून याच्या नावामध्ये बार्बेट आले. या मिशा कीटक पकडण्यासाठी उपयोगी असतात. काही ठिकाणी यांचे वेगवेगळे रंग दिसून येतात. दक्षिण भारतात गेलात तर अजून तीन प्रकारचे तांबट पक्षी पाहायला मिळतील. एक म्हणजे जे तपकिरी रंगाचे डोके
, छाती, कंठ असलेला, दुसरा म्हणजे पांढऱ्या रंगांची डोळ्यांची वरची कडा आणि गाल असलेला, तिसरा म्हणजे गळा व छाती किरमिजी रंगाची पण त्यावर काळा आणि निळा पट्टा असलेला.
त्यांचे घरटे पोकळ असते. यासाठी पोखरायला सोपे अशा मऊ खोड असलेल्या झाडाच्या खोडामध्ये घरटे बनवितात. शक्यतो जोडीने आढळतात. साधारणपणे अंजीर, जांभूळ, उंबर, वड,  पिंपळ अशा झाडांवर आढळून येतो. हे पक्षी खाण्याचे शौकीन असतात. त्यांना फळे खूप आवडतात. तुती, वड-पिंपळाची फळे, फुलांच्या पाकळ्या आवडीने खातात. तसेच किडे-कीटक देखील आवडतात. गंमत म्हणजे शरीराच्या दीड ते दोन पट आहार असतो. यांच्या विणीचा हंगाम म्हणजे फेब्रुवारी ते एप्रिल. नर आणि मादी दोघेही अंडी उबवण्याचे काम करतात.   
या पक्ष्याचा आवाज अगदी लक्षात येण्यासारखा असतो. पुक...पुक... असा लयबद्ध आवाज काढताना त्याची मान एकदा डावीकडे तर एकदा उजवीकडे फिरते. हे बघणे म्हणजे मजेशीर अनुभव असतो. काहीजण हा आवाज ‘टोंक... टोंक...’ आहे असे मानतात तर काहीजण टुक..टुक आहे असे मानतात. 
अप्रतिम सौंदर्याचा नमुना

२०११ मध्ये झालेल्या पक्ष्यांच्या गणनेनुसार मुंबईमध्ये हा पक्षी मोठ्या प्रमाणत आढळल्याने याला मुंबईचा पक्षी म्हणून ओळखले जाते. 

फोटो : सुजाता व मिलिंद बाबर व्हिडिओ: सुजाता बाबर  




Thursday, 26 January 2017

शेपटी नृत्य करणारा धोबी

नाशिकमध्ये पक्षी निरीक्षणासाठी अनेक जागा आहेत. नाशिकच्या चहुबाजूला लहान मोठी अनेक धरणे  असल्याने पाणथळ जागा भरपूर आहेत. त्यामुळे अनेक पक्षी या जागेवर येतात आणि आपले जीवन जगत असतात. अशा जागी नेहमी दिसणारा पक्षी म्हणजे परीट किंवा धोबी पक्षी, इंग्रजीमध्ये व्हाईट वॅगटेल. याचे शास्त्रीय नाव आहे मोटॅसिला अल्बा (Motacilla alba). हा एक स्थलांतरित पक्षी आहे. पण आपल्याकडे मात्र जवळजवळ बारा महिने दिसतो. नांदूर मध्यमेश्वरला गेल्या गेल्या जो पुढचा भाग आहे, तिथे थोडा वेळ जरी बसले की धोबी हमखास दिसतो. यात दोन रंग असतात एक करडा किंवा पांढरा धोबी आणि दुसरा पिवळा धोबी. हिवाळ्यात हा पक्षी पाणथळी जागांजवळ दिसतो. त्याची शेपटी तो एखाद्या धोब्याच्या

पांढरा तरीही सुंदर दिसणारा धोबी

धोपटण्यासारखा जमिनीवर आपटत असतो आणि त्यामुळे याचे नावे धोबी किंवा परीट असे पडले आहे. इंग्रजी नावावरुन मात्र वॅगटेल म्हणजे 'सतत शेपटी हालविणारा' असा अर्थ होतो. विशेषतः आशियामध्ये आणि युरोपमध्ये हे पक्षी मोठ्या प्रमाणात दिसतात. 


यांच्या राहण्याच्या नेहमीच्या जागा म्हणजे खडकाळ जागा, गावातील माळराने आणि नद्या किंवा पाणथळ जागा. अगदी क्वचितच टुंड्रासारख्या प्रदेशात हे पक्षी समुद्राच्या कपारींमध्ये राहतात. पण सर्वसामान्यपणे त्यांना माणसांच्या आसपास राहायला आवडते. शहरांमधल्या बागांमध्ये देखील हा पक्षी दिसतो. शेताजवळ देखील अनेकदा दिसतो. आमच्या शेजारचा गुरखा एक गाय पाळतो. त्या गाईच्या शेणाच्या गवऱ्या थापतो. त्या गवऱ्यावरचे किडे खायला हे धोबी अगदी रोज येतात.  
या पक्ष्याची लांबी साधारणपणे १७ ते १८ सेंटीमीटर इतकी असते. पंख पसरले की मात्र ते २५  सेंटीमीटर लांब पसरतात. नर पक्ष्याचे वजन अवघे २० ते २५ ग्राम असते, तर मादी पक्ष्याचे वजन १७ ते २२ ग्राम.   
नर आणि मादी धोबी 

कपाळ, डोळे आणि चोच यामधील भाग, गाल, कानामागील भाग आणि डोक्याच्या बाजूचा भाग पांढऱ्या रंगाचे असतात. गळा हा काळा असतो. वरच्या भागातील काही दर्शनी भाग आणि वरील पंखाच्या आतला भाग करड्या रंगाचा असतो. वरचे पंख देखील करडा, काळा, आणि पंधरा या तिन्ही रंगांची विशिष्ट रचना तयार करतात. आणि कडेचे दोन पंख मात्र पांढरे शुभ्र असतात. रामगंगारा जसे सुंदर रचनाबद्ध असतात तसेच पांढरे धोबी देखील खूप सुंदर रचनाबद्ध असतात. खालच्या बाजूला चोचीखालचा भाग, गळा, छाती मात्र काळ्या रंगाचे असतात. पोटाकडचा भाग पांढरा असतो. छातीच्या आजूबाजूला फिकट करडा रंग असतो. चोच अगदी टोकदार आणि काळीशार असते. डोळे तपकिरी काळे असतात तसेच पाय देखील काळे असतात.




या पक्ष्याचा आवाज मंजुळ असतो. पण अगदी लहान लहान आलाप घेतल्यासारखा आवाज असतो. आवाजाचा स्वर मात्र अगदी खणखणीत आणि उच्च टीपेतला असतो. त्स्ली-वी आणि त्स्ली-वीट असे लहान लहान आवाज पुन्हा पुन्हा काढत असतो. कधीकधी अगदी लहान म्हणजे चीसिक–चीसिक आणि कर्कश चीझ्झिक असाही आवाज ऐकू येतो. 
असंख्य लहान पाणवनस्पती आणि जमिनीवर राहणारे अपृष्ठवंशी हे या पक्ष्याचे मुख्य अन्न. तसेच जमिनीवरचे किडे आणि पंखांवर बसलेले कीटक हे देखील यांचे अन्न आहे. जमिनीवर चालता चालता ते किडे पकडतात किंवा भक्ष्य दिसले की धावत जाऊन पकडतात. हे त्यांचे धावणे इतके आकर्षक असते की जणू काही नृत्य करत आहेत असा भास होतो. मला तर ते नृत्य म्हणजे एखादे सुंदर कॅटवॉकच वाटते. कधीकधी हवेतले किडे पकडण्यासाठी उडत झेपावत भक्ष्य पकडतात. पाणथळ पक्षी मात्र उथळ पाण्यातल्या पाणवनस्पती आणि अपृष्ठवंशी प्राणी खातात.
हे पक्षी जोडीने पण दिसतात किंवा एकटे सुद्धा भटकत असतात. पण स्थलांतर करताना मात्र लहान लहान थव्यांमध्ये राहतात. शहरांमध्ये यांचे वास्तव्य कारखान्यांच्या आतमध्ये किंवा झाडावर थव्यांमध्ये असते. तर नदीकाठी गवताल भागात किंवा शेतामध्ये गवताच्या गंजीवर, वेताच्या बनामध्ये पण एकत्र राहतात. या पक्ष्याचे उड्डाण अगदी लहरदार असते. लयबद्ध असते. पंख फारसे उंच किंवा खूप वरखाली होत नसले तरी वेगाने आणि फडफडत हे पक्षी उड्डाण करतात. 


घरटे अर्थातच दोघे मिळून बांधतात. डहाळी, गवत, पाने, लहान मुळी आणि मॉस यांच्यापासून कप तयार करतात. त्यामध्ये पिसे, लोकर किंवा केसांची मऊ गाडी तयार करतात. एका वेळेस ३ ते ८ अंडी घालतात. पांढऱ्या रंगांच्या अंड्यांवर गडद रंगाच्या खुणा असतात. उबवणी काळ १२ ते १५ दिवसांचा असतो. याची नर आणि मादी या दोघांनी जरी जबाबदारी घेतलेली असली रात्री मात्र मादी जबाबदारी घेते. पिल्ले बाहेर आली की अवघ्या दोन आठवड्यांमध्ये स्वतंत्रपणे पूर्ण किंवा प्रौढ पक्षी म्हणून जीवन सुरु करतात. पक्षी मोठा किंवा खूप रंगीत असेल तरच आकर्षक नसतो हे पांढरा धोबी सिद्ध करतो!

फोटो आणि व्हिडीओ: सुजाता बाबर

Thursday, 19 January 2017

मधुर रामगंगारा




आम्ही एकदा जैसलमेरला गेलो होतो. तिथे सम ड्यून्समध्ये आंतरराष्ट्रीय संगीत महोत्सव होता आणि त्याचा एक भाग म्हणून रात्री आकाशदर्शन करण्यासाठी आम्हाला बोलावले होते. खगोलमंडळातर्फे आम्ही तिघेजण गेलो होतो. आमचे काम फक्त रात्री असायचे. आम्ही सगळ्यांपेक्षा दूरवर तंबू ठोकला होता. दुपारी बहुधा विश्रांती असायची. पहिल्याच दिवशी दुपारी तंबूमध्ये सहजच पडले असताना अगदी मधुर आवाज ऐकायला आला. माणसांच्या त्या संगीत मैफलीमध्ये एका पक्ष्याचा मधुर नैसर्गिक आवाज अतिशय गोड वाटत होता. तंबूतून बाहेर येऊन पाहिले तर एका वाळलेल्या झाडावर सुंदर टिट किंवा रामगंगारा पक्षी बसलेले होते.
फोटो काढायला गेले तर चटकन उडून गेले. आमच्या घरामागच्या झाडावर हे पक्षी नेहमी येत असतात. सकाळी सकाळी अशा गोड आवाजाने जाग येणे म्हणजे केवढे सुख असते! सगळा दिवसच गोड होऊन जातो. हा पक्षी म्हणजे निसर्गाची कमालच म्हणायला हवी. सममिती किंवा सिमेट्री शिकवायची असेल तर या पक्ष्याचे उदाहरण द्यावे इतकी सुंदर सममिती या पक्ष्याच्या पंखांवर असते. अक्षरशः भूमिती चित्रे आखावीत इतकी सुंदर डिझाइन्स या पक्ष्याच्या पंखांवर असतात. केवळ काळा, पांढरा आणि ग्रे रंगामधला हा पक्षी अतिशय सुंदर असतो. कोणतीही रंगीबेरंगी नक्षी नसताना देखील सौंदर्य काय असते याचा मूर्तीमंत नमुना म्हणजे राम गंगारा किंवा हा सिनेरीयस टिट. याचे द्विपदी नाव (Binomial name) आहे Parus cinereus. 
हा पक्षी ग्रेट टिट कुटुंबामधला पक्षी आहे. या पक्ष्याची पाठ ग्रे रंगाची असते आणि पोट पांढऱ्या रंगाचे असते. डोक्याचा अर्धा भाग काळ्या रंगाचा
असतो. मादी रामगंगाराच्या पोटावर एक अरुंद उदरस्थ रेषा असते आणि मादी ही किंचित रंगाने फिकी असते. शेपटी काळी असते पण वरच्या बाजूच्या शेपटीतले पंख मात्र फिकट काळे किंवा ग्रे रंगाचे असतात. मधल्या पंखांच्या ४ जोड्या बाहेरील बाजूने फिक्या रंगाच्या असतात. मधली पंखांची जोडी मात्र पांढरी असते. पाचव्या पंखांच्या जोडीला काळ्या शेंड्या असतात तर आतल्या बाजूने काळ्या रंगांचे पट्टे असतात. पंखांची सगळ्यात बाहेरची जोडी पांढऱ्या रंगाची असते आणि त्यात काळ्या बारीक रेषा असतात. खालच्या बाजूची शेपटी मध्यावर काळी तर दोन्ही कडांना पांढरी असते. या सगळ्या रंगसंगतीमुळे हा चिमणीएवढा पक्षी अतिशय देखणा दिसतो. ग्रेट टिट मात्र पिवळसर आणि हिरव्या छटा असलेला पक्षी असतो.     

या कुटुंबात अनेक प्रकारचे पक्षी आढळतात. शिवाय प्रत्येक भूप्रदेशाप्रमाणे त्यांचा ग्रे रंग गडद किंवा फिक्का होत जातो. भारतामध्ये हा अगदी सामान्यपणे दिसणारा पक्षी आहे.


बहुधा हे पक्षी जोडीमध्ये किंवा समूहामध्ये दिसतात. आमच्या घरामागे

आम्ही खास पक्षी येतील अशी झाडे लावली असल्याने रामगंगारा एकदम थव्यांमध्ये येतात आणि त्यांच्या आवाजाने सगळी बाग सुमधुर होऊन जाते. अशा टोळ्यांमध्ये ते झाडांवर आले की विचलित झालेल्या किटकांवर झडप घालतात. यात प्रामुख्याने सुरवंट, लहान किडे, कीटक यांना ते पकडतात. याशिवाय झाडांवरच्या कळ्या आणि फळे हे देखील यांचे आवडते खाद्य आहे. कधीकधी किड्यांना पायांनी पकडून ठेवतात आणि चोचीने बारीक तुकडे करून खातात. काहीवेळा काही कठीण किंवा टणक बियांवर चोचीने हातोड्यासारखे ठोकून बारीक तुकडे करून देखील खातात.   

सर्वात आकर्षक म्हणजे यांचे कॉल्स. लहान लहान विराम घेत तीन चार वेळा टीटीविसी.. टीटीविसी.. विट्सीसीसी अशा प्रकारचा आवाज काढत बागडत असतात.



विशेषतः प्रजनन काळात कॉलिंग कायम चालू असते. हे पक्षी एका वेळी साधारण ४ ते ६ अंडी घालतात. झाडांच्या कपारींमध्ये, भिंतींमध्ये किंवा घट्ट चिखलामध्ये हे पक्षी घरटी बांधतात. घरट्याचे दार अगदी छोटेसे असते आणि ते मॉस, केस आणि पिसे यांनी बंद करून ठेवलेले असते. याचे मुख्य कारण म्हणजे संरक्षण. कधीकधी सुतार किंवा तांबट पक्ष्यांची रिकामी जुनी घरटी देखील हे पक्षी वापरतात.    

या पक्ष्याचे फोटो घेणे म्हणजे कौशल्यच आहे. कारण हा पक्षी अगदी लाजाळू असतो. शिवाय पटकन इकडे तिकडे बागडत असतो. त्यामुळे स्थिर रामगंगारा दिसणे अगदी दुर्मिळ! 

सगळ्यात महत्त्वाचे म्हणजे आपल्या पर्यावरण स्वच्छतेमध्ये ते मोठे योगदान देत असतात.

फोटो आणि व्हिडिओ: सुजाता बाबर

Tuesday, 10 January 2017

भिरभिर भिंगरी

भिंगरी हा एक माझा अतिशय आवडता पक्षी. अतिशय गोंडस दिसतो आणि ओळखायला अतिशय सोपा. भिंगरी नेहमी आकाशात विहरत असतो आणि हवेतल्या हवेत कीटक पकडून खाऊन टाकतो. आणखी एक खूण म्हणजे शेपटीमधून बाहेर आलेली तार, यामुळे अनेकदा याला तारवाली भिंगरी असेही म्हणतात. भिंगरी म्हटले की मला आमची ताडोबा सहल आठवते. पाण्याच्या ओहळाजवळ बारीकशा फांदीवर बसलेल्या अतिशय सुंदर भिंगऱ्या आम्ही पाहिल्या होत्या.
ताडोबाच्या जंगलातील भिंगारीची जोड़ी 
आणि दुसरे आठवते ते म्हणजे नांदूर मध्यमेश्वरला असलेली यांची वसाहत. धरणाच्या बाजूला मध्यमेश्वराचे मंदिर आहे. या मंदिराच्या पलीकडे कपारीमध्ये या भिंगरी पक्ष्यांची वसाहत आहे. ही वसाहत देखील बघण्यासारखी असते. तुम्ही जर नांदूर मध्यमेश्वरला गेलात तर नक्की पहा. 
नर भिंगरी


भिंगरी दिसायला अतिशय देखणा असतो. गडद चमकदार निळीशार पाठ, पांढरेशुभ्र पोट आणि केशरी तपकिरी लालसर डोक्याचा भाग. शेपटीच्या मधून तारेसारखी पिसे बाहेर आलेली असतात. यामुळे त्याला वायर टेल्ड स्वॅलो असेही म्हणतात.

नराची तार जरा लांब असते आणि मादीची छोटी. याचे शास्त्रीय नाव आहे हीरुंदो दौरीका (Hirundo daurica). आपण याला माळ भिंगरी असेही म्हणतो.
मादी भिंगरी


हवेतून किडे किंवा कीटक अगदी सहज पकडतात. मोठा आ वासून हवेत उडत असतात. आणि यांच्या चोचीजवळ उलटे मागे वळलेले केस असतात. यामुळे किडे यात अडकून बसतात आणि भिंगरीला मस्त आस्वाद घेता येतो. हा पक्षी नेहमी दिसत असला तरी हिवाळ्यामध्ये मात्र ते दक्षिणेकडे जाऊन उबदार उन्हाचा आनंद घेतात. आपल्याकडे हे पक्षी उत्तराखंडातून येतात. उत्तराखंडामध्ये या पक्ष्यांना शुभ मानले जाते. हे पक्षी हवेतल्या हवेत कीटकांना खाऊन टाकतात त्यामुळे पिकांचे संरक्षण होते. म्हणून कदाचित यांना शुभ पक्षी मानले जात असावे.

हे पक्षी सर्वसाधारणपणे कुठेही आढळतात. शिकार करून दमलेल्या या पक्ष्यांचा थवा संध्याकाळी हवेत उडताना पाहणे म्हणजे एक विलोभनीय दृष्ट्य असते. हे उड्डाण म्हणजे जणू काही एक सुंदर समूह नृत्य असते. वरखाली मागे पुढे, डावीकडे-उजवीकडे अतिशय मोहक हालचाली 
करत हा थवा आपापल्या घरी परत जात असतो. एखाद्या अस्सल कोरिओग्राफरला देखील जमणार नाही अशा नाजूक, डौलदार आणि तालामध्ये हे नृत्य असते. यांचे पाय नाजूक आणि लहान असतात यामुळे एखाद्या बारीक फांदीवर किंवा तारेवर घोळका करून बसलेले असतात. काही वेळा तर शेकडो भिंगऱ्या आपल्याला तारेवर बसलेल्या दिसतात. भिंगरीचा आवाज अतिशय मधुर असतो. तो वेगवेगळ्या प्रकारचे सुमधुर संगीत तयार करतो. आणि गंमत म्हणजे हे संगीत त्याच्या शारीरिक स्थितीची अवस्था सांगते. आणि हे केवळ नर आणि मादीला लक्षात येते. काहीवेळा गरज पडली तर अगदी बेरका, बॉम्बसारखा मोठा आवाज काढून शिकारी पक्ष्यांपासून संरक्षण देखील करतो. 
ताडोबाच्या जंगलातील भिंगरी 
हे पक्षी आपली घरटी एप्रिल ते ऑगस्ट या महिन्यांमध्ये बांधतात. या पक्ष्याचे मुख्य स्थान पाण्याजवळ असते. चोचीमध्ये चिखल गोळा करून निमुळते दार असलेली घरटी बांधतात. हजारो भिंगऱ्या एकत्र घरटी बांधतात. यांना क्लिफ स्वॅलो असेही म्हणतात. वसाहतीमध्ये राहण्याचे मुख्य कारण म्हणजे माणसांपासून संरक्षण! यामधून भिंगरी डोके बाहेर काढून बसलेली असते. हे दृश्य फारच मनोहर असते. एका वेळी तीन ते चार अंडी घालतात. ती मऊशार पिसांवर असतात. नर आणि मादी दोघेही अंड्यांचे संरक्षण करतात. ही घरटी खूप वर्षे टिकणारी असतात. शेकडो वर्षे ती टिकून राहतात. याचे कारण म्हणजे घरटी बांधताना चिखलामध्ये त्यांच्या लाळेतील चिकट रसायन त्यात मिसळले जाते आणि त्यामुळे या घरट्यांना घट्टपणा मिळतो. ही घरटी मातीच्या भांड्यांसारखी दिसतात आणि म्हणून या पक्ष्याला भांडीक असेही नाव आहे.
भिंगरीची वसाहत - Cliff Swallow
सुंदर पक्षी म्हटले की मोर, खंड्या, पीटा आपल्या डोळ्यासमोर येतात. पण अगदी रोज दिसणारा, तारेवरचा चिमणीसारखा छोटासा हा पक्षी देखील अगदी मनमोहक असतो.

फोटो : रोहित बाबर

Tuesday, 3 January 2017

शिकारी शिक्रा



कदा आमच्या खिडकीसमोराच्या झाडावर सकाळी सकाळी अनेक पक्ष्यांचा किलबिलाट ऐकू यायला लागला. जणू काही ते पक्षी घाबरून आपला जीव वाचवत आहेत असेच वाटत होते. बाहेर जाऊन पाहिले तर एक मोठा शिक्रा पक्षी झाडावर येऊन बसला होता आणि लहानसे पक्षी जीव वाचवण्यासाठी इकडेतिकडे उडत होते. पण अखेरीस धूर्त शिक्र्याने एका लहानशा चिमणीला अचूक पकडले आणि मजेत खाल्ले. हे पाहणे नकोसे वाटत असले तरी निसर्ग चक्राचा हा एक भाग आहे.
आमच्या खिडकीसमोरच्या निलगिरी झाडाच्या वरच्या फांद्यामध्ये शिक्रा पक्षाने घरटे केले होते. काही दिवसांनी त्याची तीन पिल्ले बागेमध्ये नाचू बागडू लागली. हा पक्षी अगदी भारदस्त दिसतो. कोठूनही ओळखायला येतो. नावाप्रमाणे शिकारी पक्षी.



मादी पक्षी. यात मान १८० डिग्री मध्ये फिरलेली दिसते आहे.


हा दिसतो जितका भारदस्त तितका त्याचा आवाज अगदी साधा, मंजूळ पण वरच्या स्वरातला. गंमत म्हणजे कोतवाल पक्षी याची हुबेहूब नक्कल करतो आणि इतर लहान पक्ष्यांना घाबरवून सोडतो. या पक्ष्याचे मराठी नाव मला तरी कुठे सापडले नाही.


हा पक्षी प्रामुख्याने आशिया आणि आफ्रिका खंडात सापडतो. याचे शास्त्रीय नाव आहे अॅक्सीपिटर बेडीअस (Accipiter badius). या प्रकारामध्ये गरुड, ससाणा, घार, आणि ऑस्प्रे पक्षी येतात. २०१६ मध्ये जवळपास दहा वर्षांनी ऑस्प्रे नांदूर मध्यमेश्वरला आला होता. शिक्रा पक्ष्याचा आकार साधारण २६ ते ३० सेंटीमीटर इतका असतो. लहानसे पंख आणि झुपकेदार पण लहान शेपटीमुळे तो ओळखता येतो. अंगावर पट्टे असतात. पोट आणि खालचा भाग पुढून बरचसा पांढरट रंगाचा असतो. नर आणि मादी ओळखणे अगदी सोपे असते. नर पक्ष्याचे डोळे लाल असतात तर मादी पक्ष्याचे डोळे पिवळसर रंगाचे असतात. दोघांचे डोळे भेदक असतात. आणि टोकेरी आणि बाकदार चोचीमुळे तर ते आणखीनच उठून दिसतात. मादी आकाराने थोडी मोठी असते. शिवाय दोघांचे पंखांचे रंग देखील वेगळे असतात.


नर पक्षी
हा पक्षी तसा कुठेही आढळतो. शहरामध्ये दाट झाडी असतील तरी दिसतो किंवा अगदी घनदाट जंगल असले तरी दिसतो. नेहमी जोडीमध्ये दिसतो. याचे उड्डाण अगदी भव्य दिसते. यांचे भक्ष्य म्हणजे ससे, खारी, लहान पक्षी, लहान सरपटणारे प्राणी जसे पाली, साप व कीटक. उड्डाणामध्ये असो किंवा स्थिर बसलेला असो, या पक्ष्यांची नजर अतिशय तीक्ष्ण आणि भेदक असते. इतकी की मानवाच्या नजरेपेक्षा आठ पट तीक्ष्ण! याच्यापासून वाचण्यासाठी अनेक पक्षी आपले रंग बदलतात किंवा त्यांच्या रंगांसारख्या रंगांच्या झाडांमध्ये लपून बसतात. खंड्या पक्षी पटकन पाण्यात सूर मारतो. तर सातभाई पक्षी एक मोठी रॅली तयार करतात आणि हाकलवून लावण्याचा प्रयत्न करतात. कोतवाल पक्षी नक्कल करून कधीकधी शिक्र्याला हुलकावणी देवून त्याचे भक्ष्य पळवतो. शिक्रा पक्ष्याची मान अक्षरशः ३६० डिग्रीमध्ये गोल फिरते.  


या पक्ष्याचे घरटे अगदी साधे काड्यांचे असते. कधीकधी तारांचा देखील उपयोग केला जातो. हे घरटे कावळ्याच्या घरट्यासारखे दिसते. घरटे बांधायला नर आणि मादी दोघेही श्रम करतात. हे बहुतेक सगळ्या पक्ष्यांमध्ये दिसते. हे पक्षी एका वेळी तीन चार अंडी देतात. आणि समजा एखादे अंडे कुणी पळवलेच किंवा इतर काही कारणाने नाहीसे झाले तर त्याच्या बदली नवीन अंडे घालतात. एका सिझनला जास्तीत जास्त सात अंडी घालतात. यांच्या उबवण्याचा कालावधी १८ ते २१ दिवसांचा असतो. आमच्या बागेतील शिक्र्याने पिल्ले बाहेर आल्यावर सुरुवातीला त्यांना खायला घातले. हळूहळू ती पिल्ले बाहेर पडून फांद्यांवर बसायला लागली. मग हळूहळू उडून शेजारच्या झाडावर बसायला लागली. मग ही झेप हळूहळू वाढली. आईने आणि वडीलांनी यांना शिकार करायला शिकवले. हे सगळे प्रशिक्षण पाहणेदेखील अद्भुत अनुभव म्हणायला हवा. किती सहज आणि लवकर ही पिल्ले स्वावलंबी होतात. या पक्ष्यांचे आयुष्य केवळ २.५ ते ७ वर्षांचे असते.

सहज सांगायचे तर आपल्या भारतीय नौसेनेच्या हेलिकॉप्टर बेसचे नाव आयएनएस शिक्रा असे दिलेले होते.  
  
फोटो आणि व्हिडिओ - सुजाता बाबर